De start van ons grote avontuur

Na een uitgebeid maar heel lastig afscheid nemen van onze ouders en de Belgische grond, hebben we de eerste stappen op het vliegtuig gezet. Tijdens een korte vlucht naar Londen beseften we dat we nu wel wat dichter bij Sara en Wouter kwamen (Ierland) maar dat we stilletjes aan verder en verder van huis gingen. Eens in Londen kwam het besef dat we voor lange tijd weg waren van huis maar ook van onze vertrouwde cultuur. Dus lieten we ons nog eens heel hard verwennen op de lange vlucht. We lieten de glaasjes wijn en schuimwijn rijkelijk vloeien. En genoten van talrijke films, series, muziek… op onze privé TV. ;)

Na de hele lange en TURBURLENTE vlucht, korte nacht en veel films kijken kwamen we aan in Dar (Dar Es Salaam). De eerste shock was helemaal niet de cultuur in tegendeel het was de hitte die maar eens zo vijf keer zo warm was als bij jullie die dinsdagmorgen. Jaja, bij jullie was het 6°C en bij ons 30°C om 7uur in de morgen. Beeld je nu maar eens in hoe heet we het hier hebben naar de middag toe.
Op de luchthaven kregen we een warm ;) huhu ontvangst van Gerald die onze plaatselijke gids was voor die dag. Volgens Gerald ging 1 taxi volstaan, maar natuurlijk had hij de bagage van 4 puffende meiden niet echt meegerekend. Dus werden het er maar eens 2. Tijdens een helse rit maakten we kennis met de typische rijstijl van de Tanzanianen. Hier bestaan er geen regels wel de wet van de sterkste.

Aangekomen aan het hotel sleurden we et onze koffers eerst naar de receptie die op het 1ste verdiep was. Wij, zo blij als het maar kon, hadden er niet op gerekend dat we nog een verdieping hoger mochten gaan voor de kamer. Gelukkig dat Gerald er was. Papa’s kijk maar eens goed naar de foto… dit is HET voorbeeld.

Na het plaatsen van de koffers in de kamer, hebben we een stapje in Dar gezet. Zo gingen we eerst schoppen, een telefoonkaart halen, naar de ambassade en toen richting Pond Spring school met de daladala ( de bus dus). Een vriendelijk onthaal deed de 2de schok verdwijnen. Oké we moeten toch eerlijk toegeven dat we het eventjes moeilijk hadden, door de vermoeidheid en door de soms niet echt vriendelijke blikken. Tja als mzuri (blanke) is het niet altijd even gemakkelijk om niet op te vallen.
Eenmaal daar aangekomen kregen we een super warm onthaal, die niet alleen van de kinderen maar ook de leerkrachten waren heel blij ons te zien. Het woord welkom kwam dan ook rijkelijk voor. Na kort maar uitbundig bezoek gingen we weer richting ons hoteletje. Het werd tijd voor onze kamer eens te versieren. Startend met het muskietennet kwamen we al ons eerste probleem tegen: geen haak. Maar geen probleem voor alles is er een oplossing. Waar een elektriciteit draad toch goed voor is. Zou het daardoor zijn dat de elektriciteit uitvalt? Uhm, mabanee, dat is hier heel normaal. Toen gingen we maar verder met al onze deco. Kijk maar eens naar het resultaat.
We voelen ons nu wel thuis. Om 20u (bij jullie om 18u) zaten we al in ons hemelbed en vielen we als een blok in slaap.

Lala Salama mzungu!